Başlarken,,,

2007 Şubat sonu.. Aşkın oluşturduğu minik bir kelebeğin içimde uçuşmaya başladığını bilmiyordum..

Varlığını öğrendiğimde de bir süre inanamadım.. O kadar uzun bir zaman bekledim ki O’nu; artık tam da ümidimi yitirmişken çıka geldi…
O minik şey büyüdü büyüdü, önce beni koca göbekli bir kadına, sonrada dünyanın en mutlu insanına dönüştürdü…
Kendine ait mutlulukları, hüzünleri, hırsları, kıskançlıkları olan bir insandım… Aşık, tutkulu, bazen tehlikeli, bazen de kedi gibi yumuşak bir kadındım..Artık bir anneyim.. Hem de kendince dünyanın en şanslı annesi…
Ben anne olmasaydım eğer,
Hamileliğimde 90’lı kilolara kadar çıkıp, kendi çapımda bir rekora imza atamayacaktım..
Ben anne olmasaydım eger,
Senin kolyemi o küçücük ellerinle ilk kopardığın, ellerini ilk çırpmaya başladığın, bize ilk gülümsediğin zamanın hayatımın en değerli anları olduğunu bilemeyecektim…
Annemi hiçbir zaman bu kadar iyi anlayamayacaktım..
Senin canın yanarken benim canım erise bile nasıl güçlü duracağımı ve gözyaşlarımı gerçekten nasıl içime akıtacağımı hiç bilmeyecektim..
Doktorlar seninle ilgili olumsuz şeyler söyleseler de inadına inanmayı öğrenemeyecektim..
Belki babanla daha az kavga edecektik, ama adına evlat denilen sevgiyle nasılda aşkımızın büyüdüğünü hiç bilemeyecektik…
Ameliyatlarından sonra ilk gözünü açıp, bize yarım bir gülücük attığında, O an, zamanın gerçekten donabileceğini,,
Bu kadar güzel şarkı uydurabileceğimi ve benim sesimin de bu kadar sevilebileceğini,,
Aile olmanın gerçekten ne olduğu,
Telaşsız sevişmenin tadını,,
Şükretmeyi, minnettar olmayı…
Anne olmanın gerçekten ne kadar zor ama bir o kadar da vazgeçilmez bir tutku olduğunu,
Hayatım boyunca yüreğime oturan bir mutluluk, korku, telaşla nasıl yaşanabileceğini hiç bilmeyecektim…
Küçücük bedeninle, aklınla, küçücük yüreğinle, bir bilgenin bile öğretemeyeceği şeyleri öğrettin bize…
Hiçbir zaman pişman değilim, olmayacağım.. Niye benim bebeğim farklı demiyorum.. Sen bir şeyler öğrendiğin gün bende seninle büyüyorum.. bazen kendimi başka bebeklere bakarken yakalıyorum.. Sanma ki kıskandığımdan.. O annelerin, bebeklerinin yaptığı en basit şeylerin bile ne aslında kadar büyük bir nimet olduğunu anlamaları için dua ediyorum..
Sen olmasaydın ben hiçbir zaman ANNE olamayacaktım…
Bir çocuk doğduğunda, bir ANNE doğarmış.. Bende seninle yediden doğdum, bambaşka bir insan oldum…
17 kasımda Arslan Dağhan girdi, hayatımıza.. Artık hiçbirşey eskisi olmayacak..

9 yorum:

Ayşegül dedi ki...

BLOGSPOTA HOŞGELDİNİZ :)) Sizin blogunuzu Okan'ın programına çıktığınızda öğrenmiştim, arada bakıyordum, bugün buraya geçtiğinizi gördüm, daha iyi olmuş. Burada daha güzel yazılar,daha güzel haberler bizi bekliyor inşallah..Dağhan'ı çok seviyorum.Allahtan ona şifa diliyorum. o minicik elleri hemen iyileşsin inşallah..öpüyorum Dağhanı.. :)

zehratrk dedi ki...

aramıza hoşgeldiniz.inş bu bloğa çoook mutlu anlarınız şahitlik eder tabi bizde sevgiler kolaylıklar

Kedili Evin Annesi dedi ki...

Bir annenin hissedebileceklerini çok güzel anlatmışsınız. Okuduğumda anne olma isteğim arttı. Anne olma yüzeliğini yakalayabilen kadınlar ne kadar şanslı. Ya olamayacaklar.... Bu hisleri hiç yaşayamacak olanlar...Kendini diğer annelerin yerine koyarak anneliği hissetmeye çalışanlar. Onların durumu sizlerden daha üzücü. Benim canım bir başkası için hiç yanmayacak mesela, hayatım boyunca belkide hep bencil olmak zorunda olacağım,karnım hiç büyümeyecek, içimde büyüttüğüm benden izler taşıyan bir insan olmayacak, kitaplarımı benden miras bırakabileceğim biri olmayacak, güzel,dürüst, duyarlı, kibar, akıllı, sanata düşkün bir insan yetiştiremeyeceğim. Aslında anne olabilen herkes bu dünyanın en güzel nimetini almış demektir. Şükredin, hayata teşekkür edin...

birol dedi ki...

siz değerLi kadınLarın kadınLar günü kutLu oLsun. Çocuğunuzun harika bir evLat oLmasını diLerim...

ŞEKER dedi ki...

hayırlı olsun..

Özge Uzun dedi ki...

Merhaba,,
Ne güzel şeyler yazmışsınız.. Sanki yeni bir sayfa açmış gibi hissettim kendimi..:))
Çok güzel anılar paylaşabilme dileğiyle..
Sevgiler:))

Ayşegül dedi ki...

ödülünüz var bende..hakettiğiniz bir ödül..
sevgiler..

Adsız dedi ki...

Sizi buradan henüz izlemeye başladım, yazdığınız duygu ve sevgi yüklü yazıları kısmen okudum, bir de tüm bunların yanısıra her sabah erkenden kalkıp sizi izlemek için açtığım televizyondaki sizi gözümde canlandırdım, ne kadar farklı 2 profil çizmişsiniz. Bir tarafta sürekli gülümsemek, pozitif enerji dağıtmak zorunda olduğunuz mesleğiniz, diğer tarafta ise gerçek siz, diyeceğim o ki hüzünlü palyaçolar gibisiniz sanki dışı gülerken içerisi ağlayan.

Dağhan çok iyi olacak meraklanmayın lutfen...

Sevgilerimle
Hakan KUTLUYURDU

Adsız dedi ki...

şu anda inanın gözyaşlarımı tutamıyorum...azminize hayran kaldım.bende sizin gibi çok özel bir meleğin annesiyim.ama yazılarınızı yeni okumaya başlamama rağmen içim umutla doldu.evet kabulediyorum çok zor br süreç olacak bu dağhan,ceylin ve diğer melekler bütün emeklerimizin karşılığını verecek.bizde fizik tedavi içn işlemleri tamamlıyoruz inş faydası olur..umarım herşey yolunda gider.sizi çok ii anlıyorum..meleğim el çırptığında gülümsediğinde dünyalar benim oluyor.inş daha fazlası olacak.bir gün kollarını açıp kocaman sarılacaklar bize:))biliyorum..herşey gönlünüzce olsun..